نــویـد تــابـش مــاه صــیـــام مـی‌آیــد            شـمـیـم رحـمت حـق بر مـشـام می‌آید

گمانِ یأس، گـناه است آنکه را امشب            بـه درگــه کــرمِ "ذوالـکِـرام" مـی‌آیـد

ز آستانۀ رحـمـت گذشتن از عـصیان            بشارتی‌ست که بر خاص و عام می‌آید

دو صد گناه، به یک "یا اِلٰه" می‌بخشند            دو صد جواب به هر یک سلام می‌آید

ز مرحمت رمضان المبارکش خوانند             مــه صــیــام که بـا احــتـرام مـی‌آیـد

گشوده است درِ فیض و بندگان همه را            پـیِ شــتـابْ بـر این در پــیــام می‌آیـد